Kış ve yaz yalın ayak gezen Elvide, herkesin ilgisini çekerdi. Kocasının kuma getirmesine tepkisiydi onu yalnız yaşama sürükleyen. Sonsuz bir geziye çıkmıştı Elvide. Topladığı ekmek ve yiyecekleri kendinden önce köpeklere yedirir, onlarla kar, yağmur demeden Sinop-Zonguldak arasında sahilde dolaşırdı.
Meskeni yoktu, herkese kendini sevdirmişti. Bir avuç fasulye ile şehir ve köy içlerinde yolunu kesenler gönlünü alarak fallarına baktırırlardı. Sesi çok güzel olan Elvide türküler okurdu.
Kimseye minnet etmez, acındırarak, yalvararak ekmek, yemek istemezdi. Verilen giysileri, bez parçalarını üstüne kat kat giyer, bağlardı.
Elvide’nin her geliş-geçişini olay olurdu. Uzun bir süre gözükmeyince herkes onu merak eder, soruştururdu. Doğanın yıpratamadığı kadın Elvide, 75-80 yaşlarında Güllusu’da 3 Nisan 1988’de kamyon çarpması sonucu yaşama elveda dedi.
Not : Ciye Belgeseli’nden alınmıştır.
Bu konu ile ilgili başka bir yazı : Elvide Ana
