Yıllar geçti aradan. Şimdi hayal meyal hatırlıyorum.
Üniversiteyi yeni bitirmişim. Öğretmenlik tayinimi bekliyorum. İşte bu sıralarda bir rüya giriyor hayatıma: Rüyamda yemyeşil bir kasabadayım. Hemen deniz kenarında şirin mi şirin bir yer…
Derken rüyam gerçek oluyor. Rüyamda gördüğüm kasabaya, yağmurlu bir kasım günü tiril tiril heyecanla coşkuyla giriyor, selam veriyorum: Merhaba ÇataIzeytin…
Yıl 1980. Henüz 20 yaşında, tıfıl bir öğretmenim. Görünüm olarak minyon bir tipe sahip olduğum için liseli bir öğrenciden farkım yok. Bu yüzden öğretmen olduğumu söylediğim herkes şaşırıyor;” Vay… Bu öğretmen daha çocuk be…” diyorlar.
Çatalzeytin’e girdiğim ilk günü hiç unutamam. Bir ikindi vakti. Yağmur yağmaya devam ediyor. Bir gürültü bir gürültü… Sürekli kükreyen sesler… Karadeniz… Dalgalar habire sahili dövüyor. Denizin haykıran sesi: “Hoş geldin çocuk.” diyor.
Denizin bu hırçın sesine alışmam ayları buluyor. Sonradan onun sesine de bağışıklık kazanıyorum.
İlk gün. Elimde mavi tahta bir bavul. Otobüsten iniyorum. Gideceğim tek yer var. Okul.
Başka da tanıdığım bildiğim kimse yok.
Okul ağaçlar arasında, denizin hemen kenarında iki katlı eski küçücük bir bina.
Yıkılıp yerine Halk Eğitim binası yapılan Çatalzeytin Ortaokulu (Atakan Uğuz albümünden.)
Kapıdan giriyorum. Nöbetçi öğretmene (Suphi Güzelaydın) öğretmen olduğumu söylüyorum, inanmıyor. Dalga geçtiğimi sanıyor. Beni öğrenci kapısına göndermeye çalışıyor. Evraklarımı gösteriyorum, öğretmen olduğumu kanıtlıyorum. Şaşkınlıkla öylece yüzüme bakıyor. Doğruca Müdür beyin (İbrahim Atalay) odasına götürüyor. Tanışıyoruz. Evraklarımı veriyorum.
Sonra öğretmenler odasına çıkıyorum. Kendimi tanıtıyorum. Edebiyat öğretmeni olduğumu söylüyorum.
Hayatımda o günkü kadar heyecanlı olduğum bir günü hatırlamıyorum. Alnımdan şıpır şıpır ter akıyor. Elim ayağım dolaşıyor. Konuşamıyorum, cılız bir sesle yöneltilen sorulara cevap vermeye çalışıyorum.
Sonra sınıfa giriyorum. Bir öğretmenin öğrencilerin karşısına ilk kez çıkışı kadar zor bir an olamaz. Öğrenciler şaşkın ben şaşkınım. Öğrenciler öğretmenlerinin bir çocuk olmasına şaşırırken , bense kendime hep, “Ben öğretmen miyim?” soruları soruyorum.
Bir yıl boyunca sordum bu soruyu kendime. Bir yıl sonra , “Evet, ben bir öğretmenim.” dedim, inandım kendime.
Hiç unutmam, bir gün, televizyon seyretmek için kahveye (Elmor Hasan’ın kahvesi) girmek istiyorum. Kapıyı açar açmaz Kahveci Haşan beliriyor karşımda. Öyle ya… 12 Eylül darbesi tedirgin bir zamanda yaşıyorduk. Jandarma öğrencilerin kahveye girmelerini yasaklamıştı. Kahveci Haşan da beni öğrenci sanarak dışarı çıkarmaya çalışıyordu. Ona öğretmen olduğumu söylüyorum, inanmıyor. İteleyerek kapıya sürüyor beni. Benim için onur meselesi. Bütün milletin önünde yaka paça dışarı atılıyordum. Bağırıyorum: “Ben öğretmenim!” diyorum. Dinlemiyor Kahveci Haşan. Kahveden dışarı atıyor. Ben yine girmek istiyorum. İnat etmiştim. Ben girmek istedikçe o ısrarla karşıma dikiliyordu. “Defol git lan..buraya talebe giremez…çık bu kahveden…başıma bela mısın sen!” diyordu… derken beni tanıyan biri atılıyor. Kahveci Hasan’a benim öğretmen olduğumu söylüyor. Kahveci Haşan yine inanmıyor. Bir iki kişi daha şahit oluyor. Sonra duruyor Kahveci Haşan , yüzüme dik dik bakıyor: Şaşkındı, şok olmuştu. “Öyle mi ya…” diyor…sonra birden değişiyor, pişman üzgün halde “kusura bakma hocam …” diyor, aceleyle yer gösteriyor bana… hemen bir çay yapıp önüme koyuyor. Her gelişinde özür diliyor.
Sonra kahvedekilerle birlikte gülüp geçiyoruz.
Çatalzeytin’e ilk görüşte vurulmuştum.
İlk günler ormanlarını, derelerini, sahilini defalarca gezdim. Karadeniz’in derin ufkuna saatlerce baktım; “Şükür rabbim ” dedim… “..şükür, böylesi bir ilçede yaşadığım için.”
Beş yıl öğretmenlik yaptım bu şirin ilçede. Beş yıl boyunca bir kez bile bıkkınlık gelmedi içime. Her gün yeniden keşfediyordum güzelliğini çünkü.
Beş yıl boyunca çok değerli dostlarım oldu. İnsanlarını çok sevdim. Köylerini tek tek gezdim, ormanlarında dolaştım. Kendimi hep büyülü bir romanın içinde hissettim.
Üç evde ikamet ettim. Kaldığım ilk ev, üç katlı sarı bir binaydı. Yeni yapılmıştı. İlk katında bir buçuk yıl kaldım. Karabük’ten emekli Cemal ve Cahit ağabeyin bulunduğu bu evde Çatalzeytin’i çok sevdim. Yeşillikler içinde denize bakmak ve hayaller kurmak, düş gücümü öylesine geliştirdi… Bunu daha sonra daha iyi anladım.
Daha sonra sahilde rahmetli öğretmen arkadaşım Nureddin’in evinde kaldım. Bir gün Karadeniz tarihinin en öfkeli gününü yaşamıştı. Dalgalar, evimizin altına kadar girmişti.
En son, yine eski evimin yanına döndüm. Cemal ağabeyin evinin hemen yanında bulunan Hüsameddin ağabeyin evinde kaldım.
Çatalzeytin’de bulunduğum yıllar içinde sürekli kitap okudum. Çatalzeytin Lisesi kütüphanesinde bulunan (50’li yıllarda bir denizaltının okula hediye ettiği) Batı klasiklerini kapalı formalarını açarak sayfalarını koklaya koklaya okudum.
Benim için kitap okumak en büyük mutluluktu. Dağlara çıkıyor, ağaçlar arasında kitap okuyordum. Sahile iniyor, deniz kıyısında yürüye yürüye kitap okuyordum. Doğayla iç içe kendimden geçerek kitap okuyor, hayal kuruyordum.
Kendimi Knut Hamsun’un romanlarında, Norveç fiyortlarında hissediyordum.
Çatalzeytin’de yaşamak, bir roman içinde yaşamak gibiydi.
Ve ilk romanımı 1983 yılında Çatalzeytin’de yazdım. Katıldığım yarışmada bu ilk romanımla ödül aldım.
Aldığım bu ödül kendime güvenimi artırdı.
Yazarlığım o günden itibaren bir coşku ve heyecan olarak başladı, bugün ise kimliğim ve kişiliğim haline geldi.
Bugün beş roman, üç hikaye ve iki biyografi kitabı, ayrıca bir çok film ve dizi senaryosu yazmışsam ilk kıvılcımını Çatalzeytin’e borçlu olduğumu belirtmeliyim.
Çatalzeytin’de çok güzel dostluklar edindim.
Özellikle bana babalık ağabeylik eden, zorda kaldığımda dayandığım değerli hocam , abim Merkez camii imamı Recep Demir’i hiç unutamam.
Değerli arkadaşlarım Kadir Akkaya, Namık Karahan, Mustafa Karahan, Suphi Güzelaydın, Cemal, Fatih , Faik Hocalarımı, Çatalzeytin sevdalısı Emin Türkay Öztürk ‘ü ve Sabahattin Abiyi; Müezzin Halit’i ve daha nice dostlarımı, öğretmen arkadaşlarımı hiç unutamam.
Ayrıca, beş yıl boyunca can yoldaşım, dert ortağım gönül dostum olan Ahmet Demir, Bahtiyar Dizdar, Kemal Yıldırım, İsmail Kapçı, İsmet ve Ertan hocalarımı unutmak mümkün mü?
Aradan onca yıl geçti.
Çatalzeytin hala rüyalarımda… Hala eski yılları yaşıyorum. Hala düş dünyamın beslendiği kaynak Çatalzeytin…
Ondan ayrılmak çok zor olmuştu. 1985 yılında rotasyonla tayinim çıkmıştı İstanbul’a. Ayrılırken ağlamıştım. Yıllarca hüzne boğulmuştum. Rüyalarımda hep Çatalzeytin’i yaşamış ve sayıklamıştım.
Çatalzeytin benim için güzel bir rüya… Bugünümü renklendiren, geleceğimi şenlendiren, geçmişimi ışıtan bir büyülü bir rüya…
Bu rüyayı yitirmek istemiyorum. Bu rüyayla yaşamaya devam etmek istiyorum.
Mehmet UYAR
15.7.2007 – İstanbul
ÇATALZEYTİN EFSANESİ
Denizde dalga
Dalgada köpük
Köpükte zerre
Zerrede aşk
Eğilmiş sahile
Selam vermiş
Yeşil bir kucakta
Gülümseyen Çatalzeytin’e
Yıllarca biteviye
Söylenmiş bu efsane
Zeytin çatal edip kollarını
Maviliğe uzanmış
Uzanırken bir anda
Çatalzeytin adını almış.
14.6.1984
